Vanochtend vroeg, toen ik dochter naar creche en zoon naar school had gebracht, had ik nog even een kwartier om wat boodschappen te doen, voordat mijn eerste werkafspraak begon. Vroeger (een klein jaar geleden ;), zou even snel boodschappen doen hebben betekend:
Ik looppas de winkel in, gris een mandje uit de stapel, maak een quickscan langs fruit, groente, pasta-achtigen, zuivel en luiers. Ik pak wat nodig, lekker en ongeveer gezond is. Ik kijk niet echt hoe de producten verpakt zijn. Reken alles af, vraag soms een tasje en loopren weer naar de auto, op naar mijn werk. Vijftien minuten verder; ingrediƫnten voor avondmaaltijd en tools voor ontbijt en lunch. Snel gescoord, tevreden gevoel, op naar de rest van de dag! Herkenbaar?
Maar dan…Ben je thuis, je pakt je boodschappen uit en begint met koken. De verpakkingen van je boodschappen verdwijnen, zeker bij groenten en fruit, snel in de vuilnisbak, of als je je wat bewuster inzet, in de #plasticbak. Bizar eigenlijk! Een zelfgemaakte maaltijdsalade betekent dan bijvoorbeeld afvaltechnisch:
- een doosje en dekseltje van de cherrytomaatjes
- een plastic ‘wrap’ van de komkommer
- een plastic ‘wrap’ van de sla
- een plastic ‘wrap’ en polystyreen schaaltje van gerookte kip (of bakje van bijvoorbeeld spekblokjes)
- als je pech hebt; een plastic bakje waar je avocado inzit
- een netje met plastic tag van bijvoorbeeld de uien
- een leeg blikje van bijvoorbeeld mais
- and so on…
Brood erbij? een stokbroodje in zo’n ‘handig’ papier-plastic-combi verpakkinkje. Wil je het scheiden in plastic en papier? Nou, trek het maar uit elkaar…
Klinkt dit overdreven? Misschien, maar dit is volgens mij wel wat je gemiddeld weg zou kunnen gooien voor een salade. Ook biologische groenten zitten vaak in #single-use #plastic. En omdat we dat gewend zijn, lijkt het ook alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Dat we nu eenmaal aan dat plastic, die verpakkingen vastzitten, maar… dat hoeft niet zo te zijn! Ondertussen doe ik sinds ongeveer drie maanden steeds bewuster boodschappen en produceer daarmee met mijn gezin een kleine vuilniszak restafval per week. Om die zak zo klein te krijgen, denk ik meer over wat ik koop en waar ik dat in vervoer. Ik heb daar veel voldoening uit, ook al kost het meer tijd en voorbereiding. Een half jaar geleden had ik nooit gedacht dat dit me zou lukken. En zeker had ik nooit gedacht dat ik het zo belangrijk zou vinden om dat ‘afvalquotum’ van die ene vuilniszak te halen. Grappig….
Maar ik begon met een hele kleine stap: In januari 2015 ging, als een dit keer eindelijk wel volgehouden goed voornemen, de knop om. Althans, een knopje: ik zou geen tasjes meer vragen in de winkel. Niet gratis, niet gekocht. Als ik dan toch een tasje vergat, pech gehad. Stapelen maar. Met wankele stapels boodschappen, balancerend op beide armen, soms nog met een telefoon tussen mijn oor erbij, en wat kinderen in mn kielzog, arriveerde ik bij auto of fiets. Dom dom.. weer mijn tasje vergeten, maar belangrijker was daarbij: ok, ik vergat mijn tasje, maar ik vroeg of kocht er geen, en dat was wat telde. Een kort moment van triomph: ‘Niet boeiend hoe het eruit ziet, ook niet boeiend dat de mevrouw naast mij gewoon vier tasjes vraagt aan de cassiere, ik doe het niet.’ Een legere vuilnisbak? Die maak je lekker zelf